Ayaklarımı sürüyerek yürümek gibi bir his,
Etrafımı saran havanın momentumu bedeniminkinden ağırdı sanki.
Nedenini bilmiyorum. Üzerinde yürüdüğüm kalabalık cadde boyunca da bilmiyordum. Önünden geçtiğim gösterişli vitrinler...
Tepemde parlayan güneşin, gözümü bir mercek gibi kullanarak beynimi yakıp küle çevirmesi fikrinden ötürü duyduğum telaş... Asla kaçıp kurtulamadığım o kaşıntı hissi... Yalınayak mıyım?
Hayatımda tanık olduğum en kasvetli yaz günüydü. Açık unutulduğu için irili ufaklı esintilerle periyodik aralıklarla çarpan pencerenin içine saldığı o tedirginlik. Kalabalık bir caddede yürüyordum. Ve yürüdükçe daha da çok insan sayıyordum. 434, 435, 436, 437, 438, 439, 440, 441, 442, 443, 444, 445, 446, 447, 448, 449, 450, 451. Durdum ve gözlerimi sıkıca kapadım. Şu an bulunduğum noktada caddede konumlanmış 452. insanım.
