Neden sonra farkediyorum fotoğrafların üçüncüye başa sardığını. Umrumda olmuyor. Umrum yok çünkü. Benliğime ait olması gereken her şey izin bile almadan kalkıp gitmiş çoktan. Farkına varamıyorum. Farkım yok çünkü. Sıradan, tekdüze her şey. “Her zaman daha kötüsü vardır.” Durmadan bu cümleyi tekrarlayan bir iç sesim vardı eskiden. Artık ne o var ne de düşünebiliyorum. İyi yanları da vardır belki… Özleyemiyorum mesela. Hayal kırıklığı yaşamıyorum. Hissetmiyorum çünkü. Hissetmemi sağlayan şey uzun zamandır yok ortalarda. Gözlerim var bir tek, parmaklarım… Bir işe yaramıyorlar. Eğer sevinmemi sağlayan şey yerinde olsaydı, sevinebilirdim buna. Giden hiçbir şeyin yeri boş kalmadı. Yağmur yağdı, boşluklar doldu. Vücudum kaldı. Onun da sanıyorum artık 4te 4 ü su. İçimden bile bir şey gelmiyor artık. İçim yok çünkü. Belki o gitmemiştir. Ben bir yere kaldırmışımdır onu, daha fazla zarar görmesin diye. En azından o sağlam kalsın diye. Ama hatırım da gitmiş. Hatırlayamıyorum nereye koyduğumu. Olsun, yağmur var. Gitmez o, biliyorum.
-
Eskiden, bir ara canım fena sıkılmış, belli.
